خدا آن ملّتی را سروَری داد که تقدیرش به دست خویش بنوشت
خداوند، ملّتی را بزرگ و ارجمند می گرداند که سرنوشت سرزمینشان را خودشان در دست بگیرند و مستقل باشند.
آرایه ی ادبی:
بیت آغاز فصل تلمیح دارد به آیه ۱۱ سوره رعد: «إن الله لا يغير ما بقوم حتى يغيروا ما بأنفسهم» : خداوند سرنوشت هیچ قومی (و ملتی) را تغییر نمی دهد مگر آنکه آنان آنچه را در وجود خودشان است تغییر دهند.
نکات دستوری و آرایه های ادبی:
نور سرد ß کنایه از غیر طبیعی
خوب از آب درنیاید ß کنایه از اینکه نتیجه خوبی نداشته باشد
صدایش بسیار شیرین بود ß حس آمیزی
ساده دلی ß کنایه از پاک و بی آلایش بودن
صدای غرش مانند ß تشبیه
چشمش به پنجره خیره می ماند ß کنایه از انتظار
بادی در گلو انداخت ß کنایه از غرور و تکبّر
مثل فرفره ß تشبیه
صدای غژغژ مانند ß تشبيه
نفس آخر را کشید ß کنایه از اینکه مرد
صدای غرش مانند ß تشبيه
سکوت مرگبار حاکم شد ß تشخیص
بدون حرکت دراز کشید ß کنایه از مرگ
هوا روشن می شد ß کنایه از آغاز روز جدید، صبح شد
دور او حلقه زدند ß تشبیه و کنایه از توجه و تمرکز
ملافه مثل کفن ß تشبيه